Ik werd vanochtend wakker met het idee dit jaar de Camino de Santiago te lopen.
Ik heb zo’n behoeft aan een nieuwe uitdaging.
Een nieuw doel.
Hardlopen heeft me de afgelopen drie jaar op alle fronten vooruit geholpen.
Twee jaar, eigenlijk.
Ik nam hier en daar al pauzes vanwege rugklachten. Tot afgelopen september. Toen werd het officieel: het is een hernia.
Ik heb sindsdien geen stap meer hardgelopen. Al ruim vier maanden niet.
Maar hardlopen geeft me een doel.
Hardlopen laat me voor mezelf zorgen,
laat me vroeg op staan,
gezond eten,
genoeg slapen.
Met hardlopen bewijs ik aan mezelf wat ik kan:
verder,
sneller,
meer dan ik van mezelf had verwacht.
Hardlopen maakt me sterker
– fysiek,
maar meer nog mentaal.
En ik kan me wel weer inschrijven voor de Maspalomas Marathon in november (en dat ga ik ook doen), maar wie weet wat er met mijn hernia gebeurt dit jaar. Sta ik daar straks weer, aan de zijlijn.
Die hernia is fucking killing me.
Mooi niet.
Dit jaar kijk ik naar wat ik wel kan.
Zwemmen, bijvoorbeeld.
Vandaag eindelijk maar eens een Speedo bestellen, zwembril, badmuts.
De 75 Hard Challenge?
Superamerikaans, I know.
Maar die challenge bestaat wel bij uitstek uit dingen die ik wél kan: lezen, water drinken, gezond eten… Heb ik een excuus?
En zo lag ik daar vanochtend in bed met het idee de Camino de Santiago te lopen. Een van de… want je kan de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela vanaf verschillende plekken lopen.
Zou ik dat niet ergens in het voorjaar kunnen doen?
In mei?
Niet kamperen, maar van hotel naar hotel?
Met vriendlief als bezemwagen?
Ik heb geen idee hoe lang de afstand is of hoe lang ik erover zou doen.
Van hier tot daar, is dat überhaupt mogelijk?
Update: de Vía de la Plata, vanaf Sevilla, is ongeveer 800 kilometer en telt ongeveer 37 etappes.
Dat is gemiddeld een halve marathon per dag.
Pffft, wat vét.
(Typisch, er is ook een Camino de la Plata op Gran Canaria – 23,5 kilometer. Het eiland blijft me altijd achtervolgen. Die route moet ook op de to-dolijst van dit jaar.)
Misschien moet ik het dit jaar bij 7 dagen houden. En dan volgend jaar die Zilverroute vanaf Sevilla.
7 dagen elke dag een marathon?
7 x 42,2 = een kleine 300 kilometer
Dat is te doen. Als ik goed herstel is dat te doen. En dan weet ik ook meteen dat ik de afstand aankan. Met gemak. Dan hoef ik er voor november op Gran Canaria alleen nog maar voor te zorgen dat ik het ook kan hardlopen.
Focussen op wat wel kan.
Alles om beter te worden.
*Deze post is onderdeel van mijn voornemen in januari elke dag een (gepolijste) versie van mijn journalsessie te delen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dagelijks journalen me gaat helpen van 2022 mijn jaar te maken. Je vindt alle posts in de categorie journal. Meedoen maar geen idee hoe je begint met journalen? Ik vertel het je precies in Project Journal.
4 reacties