Vorig jaar liep ik de Camino de Santiago (vanaf Porto, voor wie dat wat interesseert) en dat was zacht uitgedrukt een hoe-de-Engelsen-dat-zo-mooi-noemen eyeopening experience. Tijdens
Happy birthday to me. I just gave myself the biggest birthday present: reaching my goal of swimming an Iron Man distance (3.86k) in open water.
Dit is kennelijk wat depressie* met je doet: je kijkt minder om je heen. Letterlijk. En je ziet er minder door. Figuurlijk. Toen ik hier
In het moment leven. Allejezus wat vind ik dat toch moeilijk. Het valt me hier op Gran Canaria meer op dan anders: ik zit vrijwel
Ik heb eindelijk het gevoel dat ik dit kan: van Gran Canaria opnieuw mijn eiland maken. En dat komt echt door dingen als oude bekenden
Ik voel de rollercoaster opkomen. De downheid. De gevoelens van intens verdriet en verlies. Ik heb het gevoel dat ik even flink moet huilen, maar
Het is zo simpel mogelijk. Van alle gemakken voorzien, luxe, maar klein. Hoe meer vierkante meters, hoe meer zooi. Eén slaapkamer en dan in de
Instagram ik wil meer de nadruk leggen op het handgeschreven aspect van schrijven // wat als ik nu een klein notitieboekje van Moleskine koop? //
The belief that when you fix the externalthe internal will followis an attitude that will alwaysalwaysput you one step behindin everything you’re trying to accomplisheverything
