Gran Canaria. De plek waar de tijd stilstaat en nooit iets verandert, terwijl tegelijkertijd niks meer hetzelfde is. Vanuit de bus kijk ik verwonderd naar
Ondanks mijn actiestand van een paar maanden geleden, stagneer ik. Misschien wil ik te graag, wil ik te veel forceren, en komt er daardoor niks
Dit is kennelijk wat depressie* met je doet: je kijkt minder om je heen. Letterlijk. En je ziet er minder door. Figuurlijk. Toen ik hier
Ik heb eindelijk het gevoel dat ik dit kan: van Gran Canaria opnieuw mijn eiland maken. En dat komt echt door dingen als oude bekenden
Ik voel de rollercoaster opkomen. De downheid. De gevoelens van intens verdriet en verlies. Ik heb het gevoel dat ik even flink moet huilen, maar
Het is zo simpel mogelijk. Van alle gemakken voorzien, luxe, maar klein. Hoe meer vierkante meters, hoe meer zooi. Eén slaapkamer en dan in de
Ergens vind ik het jammer dat ik met Chain Twenty ben gestopt, net toen het eindelijk een beetje ging lopen. Chain Twenty was mijn ‘breiwinkel’.
Koortsachtig probeerden we onze vaste koffieroutine nieuw leven in te blazen. Vriendlief en ik waren net verhuisd naar Málaga. Maar ik verlangde genadeloos terug naar
Waar was ik gebleven? Oja, bij stoppen iedereen de schuld te geven van mijn kutleven en het heft in eigen hand nemen. Dit is het
