Dit is kennelijk wat depressie* met je doet: je kijkt minder om je heen. Letterlijk. En je ziet er minder door. Figuurlijk. Toen ik hier
Ik heb eindelijk het gevoel dat ik dit kan: van Gran Canaria opnieuw mijn eiland maken. En dat komt echt door dingen als oude bekenden
Ik voel de rollercoaster opkomen. De downheid. De gevoelens van intens verdriet en verlies. Ik heb het gevoel dat ik even flink moet huilen, maar
Het is zo simpel mogelijk. Van alle gemakken voorzien, luxe, maar klein. Hoe meer vierkante meters, hoe meer zooi. Eén slaapkamer en dan in de
Ergens vind ik het jammer dat ik met Chain Twenty ben gestopt, net toen het eindelijk een beetje ging lopen. Chain Twenty was mijn ‘breiwinkel’.
Koortsachtig probeerden we onze vaste koffieroutine nieuw leven in te blazen. Vriendlief en ik waren net verhuisd naar Málaga. Maar ik verlangde genadeloos terug naar
Waar was ik gebleven? Oja, bij stoppen iedereen de schuld te geven van mijn kutleven en het heft in eigen hand nemen. Dit is het
