Gran Canaria. De plek waar de tijd stilstaat en nooit iets verandert, terwijl tegelijkertijd niks meer hetzelfde is.
Vanuit de bus kijk ik verwonderd naar buiten. De driebaanssnelweg waar iedereen nog steeds stoïcijns op de middenbaan rijdt. De ouderwetse Mercedes-taxi’s, nog steeds with met blauw in Telde, wit met rood in Maspalomas en wit met groen in Mogán. Het appartementencomplex waar vrienden ooit woonde met nog steeds die gekke torentjes bovenop. De brede straten met rotondes te midden van open stukken land waar duidelijk ooit de luxehotels moeten komen te staan die er nog steeds niet staan.
Ik blijk zonder het me te realiseren een bungalow te hebben geboekt in het complex waar een vriend ooit woonde en waar nogal wat cervezas op het terras gedronken zijn. Ik herken het pas terug als ik erlangs loop, ook al ziet ‘zijn’ terras er nog steeds hetzelfde uit. Het lijkt een terras uit een ander leven.
Ik ben het die veranderd is, dat weet ik. En daarom zie ik, elke keer als ik hier ben, alles met nieuwe ogen, waardoor het allemaal zo anders lijkt terwijl het toch echt nog steeds allemaal zo hetzelfde is.
Gran Canaria confronteert me met mezelf. Met wie ik was toen ik hier woonde en met wie ik nu ben. En dat is bittersweet, want wie ik toen was wil ik nooit meer zijn, maar zonder wie ik toen was zou ik nu nooit kunnen zijn wie ik nu ben.
Gooi verdriet, schuldgevoel, dankbaarheid en geluk bij elkaar in een emmer en je krijgt de cocktail van emoties die me overspoelt elke keer als ik hier ben.
Maar met elke trip verschuiven de verhoudingen. Ik beweeg van overwegend verdriet en schuldgevoel langzaam richting overwegend dankbaarheid en geluk. En nu ik dit schrijf, op dag 2 van trip 6 terug naar GC sinds ik in Málaga woon, in de zon op het terras van mijn bungalow, overheerst toch echt geluk.
Misschien wel voor het eerst, écht.
