Waar was ik gebleven? Oja, bij stoppen iedereen de schuld te geven van mijn kutleven en het heft in eigen hand nemen.
Dit is het vervolg op de blogpost Wonen op Gran Canaria – over grenzen aangeven en gelukkig worden. Mocht je nieuw inschakelen, deze serie over mijn achtergrondverhaal begint bij de post Ik verhuisde naar Spanje – wat niemand je vertelt over emigreren.
Na mijn dieptepunt in het najaar van 2018 begin ik in 2019 aan mijn Happiness Project. Ik heb voor elke maand van het jaar een thema gekozen en binnen dat thema zou ik de controle wel even terugpakken, de koe bij de horens vatten, het leven een lesje leren! Ik blaas er zelfs mijn eeuwenoude blog merely-merel.nl nieuw leven voor in. Want ik ga het elke maand documenteren. Voor elk thema bedenk ik een specifiek doel of project en een nieuwe gewoonte. Vanaf nu wordt alles beter.
Hold my beer, moet het universum toen gedacht hebben, want 2019 werd uiteindelijk mijn ongelukkigste jaar ooit. Maar ik loop op de zaken vooruit.
Kom maar door met dat Happiness Project
In januari is het thema ‘Spaans’. Ik ben het zo zat dat ik, als taalliefhebber, na anderhalf jaar in Spanje te wonen nog geen drie zinnen in het Spaans kan zeggen. Me thuis voelen wordt erdoor belemmerd. Mijn zelfvertrouwen is non-existent. Ik ben angstig voor van alles en nog wat. Simpelweg een boodschap halen of een pakketje posten vind ik al een opgave. Je kunt je voorstellen wat dat met je energieniveau doet. Dus begin ik januari met Spaanse les. En mijn nieuwe gewoonte is elke dag tien woordjes te leren.
Op maandag 7 januari stap ik met kleffe zweethandjes in de auto. Ik ben inmiddels al zo lang down, onzeker en angstig dat autorijden me al de stuipen op het lijf jaagt. Naar een nieuwe bestemming rijden… Rij ik wel goed? Kan ik daar wel parkeren? Wat als ik moet betalen, maar ik niet begrijp hoe de automaat werkt? Wat als ik te laat kom? Wat als ik in paniek raak? Beren op de weg zien is mijn tweede natuur geworden. Dood-vermoeiend.
Ik parkeer een ziljoen lichtjaren van de school verwijderd, waar genoeg plek is, maar heb voldoende tijd over om de rest te lopen. En de les is LEUK. Er is een koppel van mijn leeftijd dat ik nota bene al vaag ken. Er is een hilarische Griekse vrouw uit Athene (love Athene!) wiens man piloot is (net als mijn vriend). En er is nog een oudere man die me de oren van het hoofd kletst en me in de pauze op koffie trakteert.
Hier ben ik. In m’n eentje. De levenskoe bij de horens aan het vatten. Mijn Happiness Project is officieel van start gegaan en ik voel me al direct een ander mens.
Op stoom komen
De Happiness Project-thema’s van februari en maart zijn ‘geld’ en ‘werk’. In veel opzichten leg ik in deze maanden de basis voor waar ik nu nog steeds mee bezig ben. Ik zet een financieel systeem op, begin met hele kleine beetje sparen, baken vaste werkuren af en focus op passief inkomen. Ik werk op dit moment ook al als tekstcorrector, maar mijn grote liefde is mijn breiwinkel. Dus ontwerp ik een chunky trui, die ik zelf brei en verkoop, maar waarvan ik ook het patroon als pdf begin te verkopen. Ook stort ik me op wol verven, want dat blijkt een lucratieve business.
Ik krijg eindelijk een beetje inkomen. En pakketjes (met truien en wol) posten vind ik met mijn toenemende Spaans niet meer zo’n enorme uitdaging.
En toen gingen we wéér verhuizen
Maar je weet wat ze zeggen: twee stappen vooruit, één stap terug. Of, zoals in mijn geval: één stap vooruit en twee stappen terug.
Er ontstaat veel onzekerheid over het werk van mijn vriend. Of ze nog wel piloten nodig hebben op Gran Canaria. Hij besluit het zekere voor het onzekere te nemen en een transfer naar een andere plek aan te vragen – een felbegeerde plek ook nog eens, de plek waar hij altijd al wilde wonen: Málaga. Net zoals het geval was geweest met Gran Canaria krijgen we nauwelijks de tijd erover na te denken. Twee telefoontjes later is het geregeld.
Daar zitten we dan, in ons door mij zo geliefde huis aan de golfbaan. Eind maart, precies twee jaar nadat ik op Gran Canaria was aangekomen, gaan we weer vertrekken. Ik ben nog nooit in Málaga geweest.
Ergens zie ik het helemaal voor me: een nieuw huis, op het vasteland, waar het leven toch een stuk normaler is. Waar ik echt aan mijn eigen bedrijf kan werken. Ik kan daar zoveel makkelijker aan materiaal voor mijn breiwinkel komen. Misschien kan ik wel een echte studio aan huis inrichten. Málaga is ook een stuk dichter bij Nederland; een weekendje op en neer kan gewoon.
Toch knaagt het.
Ik begon nét van mijn leven op Gran Canaria te genieten. Of nouja, ‘genieten’ is een groot woord. Maar ik ga vooruit. Ik verdien eindelijk een paar honderd euro met wat in essentie mijn hobby is. Ik heb eigen vrienden en kennissen door Spaanse les. Voor het eerst voelt het alsof ik ook EEN EIGEN LEVEN heb. Alsof ik niet altijd maar mee hoef te bewegen met het leven van mijn vriend. Ik hoef niet te doen wat hij doet. Ik kan mijn eigen ding doen.
Sterker nog, ‘mijn eigen ding doen’ is noodzakelijk voor mijn geluk. Dat zie ik nu wel in.
Ons hele leven in een Volkswagen Golf
Hoe dichter we bij de verhuisdatum komen, hoe emotioneler ik word. Ja, het vooruitzicht is prachtig, maar ik ben nog niet klaar met Gran Canaria. ‘Sorry dat het mij allemaal zoveel langer heeft gekost,’ zeg ik tegen mijn vriend, maar vooral ook tegen mezelf. Ik baal zó dat ik me zó lang zó rot heb gevoeld en ik nu, nu ik eindelijk mijn weg begin te vinden, weer weg moet.
We laden al onze bezittingen in onze Volkswagen Golf. Vriendlief vaart ermee op de ferry (veertig uur!) naar Cádiz en rijdt vanuit daar naar ons nieuwe huis in Benalmádena, vlakbij Málaga. Ik kan me er geen voorstelling van maken – van dat nieuwe huis niet, van Benalmádena niet, van Málaga niet. Ik kan niet eens mee, zo vol zit de auto.
Tranen met tuiten huil ik, als de auto inclusief vriend en de rest van mijn leven vertrekt. Over een week pakken we samen met de twee laatste koffers en onze twee katten het vliegtuig. Nu blijf ik dus achter in een vrijwel leeg huis waar we uiteindelijk nooit meer terug zullen komen. Het is een gekke paradox: aan de ene kant ben ik altijd op zoek naar verandering en groei, aan de andere kant kan ik absoluut niet tegen die momenten waarop je weet: vanaf nu wordt alles anders.
Vanaf nu wordt het nooit meer zoals het was.
Ik raak om die reden ook zo gebiologeerd van herinneringen, fotoalbums, oude dagboeken of het archief van mijn Instagram stories. Veel veranderingen hebben niet zo’n duidelijk keerpunt, maar voltrekken zich langzaam. Fascinerend vind ik dat. Als ik door mijn eigen Instagramfeed terugscroll naar jaren geleden, dan próéf ik bijna weer de ‘sfeer’ van toen. En dan sta ik te kijken van hoe anders het leven nu is. Hoe veranderlijk alles is.
Oké, einde filosofieles.
Vanaf nu wordt het nooit meer zoals het was
Ook als ‘zoals het was’ echt zo leuk niet was en ik iets veel leukers tegemoet ga, word ik altijd overvallen door melancholie en verdriet om het afscheid.
Toen ik afstudeerde vond ik het moeilijk afscheid te nemen van al die kuturen gestresst in de bieb zitten (ook al zou ik die uren voor geen goud gaan missen). Toen ik naar Gran Canaria verhuisde vond ik het vreselijk dat de katten nooit meer op de vensterbank naar de regen zouden kijken (ook al zouden ze naar een nieuw huis onder de zon gaan, waar ze bovendien naar buiten konden). Toen ons appartement in Utrecht verkocht werd heb ik een week lang helemaal overstuur onze spullen uitgezocht, verkocht en ingepakt (ook al had ik toen al een nieuw thuis op Gran Canaria en wilde ik niet meer terug).
De dag dat we van Gran Canaria vertrokken is één grote blur. Vroeg opstaan. De katten in hun mandjes. De lakens nog even wassen voor de huisbaas, alsof we in een Airbnb hebben gezeten. De buren gedag zeggen. Of we nog een kop koffie willen. Nee, geen tijd meer, maar bedankt. ‘Maar we komen nog wel terug hoor.’ De aanloopkat. Hopen dat iemand anders hem eten gaat geven. Zou-ie ons missen? Hij zal toch niet doodgaan? Hebben we er wel goed aan gedaan ‘m telkens eten te geven? Om nu doodleuk voorgoed te vertrekken? Jammer dat de tuinman er niet is om even te bedanken voor alles. De laatste keer door de slagbomen. De beveiliger steekt z’n hand op alsof we even een boodschapje gaan doen.
Verandering is zeg maar niet echt mijn ding.
Wordt vervolgd!
2 reacties
Ik geniet heel erg van je verhalen! Heb je hier ooit nog een vervolg over geschreven?
Ha Robin, wat onwijs leuk dat je een reactie achterlaat, want het doet me echt goed om dit te horen, dankjewel! 😘 Ik woon inmiddels alweer 5,5 jaar in Málaga (maar voel de pijn nog steeds als ik dit teruglees, haha) en heb er nooit meer een officieel vervolg over geschreven. Uiteraard vallen er genoeg updates over mijn leven te lezen hier op mijn blog en op Instagram (@merelkosters), maar in dit format zou ik het toch weer eens moeten oppakken. Dank voor je suggestie en duwtje in de goede richting! X Merel