‘En wat ga jij daar doen dan?’, is de terechte vraag van vrijwel iedereen. Het is 2017 en ik heb besloten achter mijn vriend aan naar Spanje te emigreren. En niet zomaar Spanje, nee, de Canarische Eilanden: acht kleine eilandjes in de Atlantische Oceaan voor de kust van Marokko. De Spanjaarden zelf beschouwen het amper als Spanje.
Ik weet niet zo goed wat ik moet antwoorden. Om eerlijk te zijn heb ik Spanje nooit overwogen – geen enkele vorm van buitenland, trouwens. Ik ben aan het afstuderen, mijn moeder is driekwart jaar geleden overleden, ik heb een halve burn-out, en met het diploma *Ancient Studies* dat ik straks op zak heb, is mijn enige toekomstperspectief een overwerkte professor van antieke standbeelden worden. Toen kwam vriendlief met de mededeling dat hij voor zijn werk naar Gran Canaria moest.
Of ik mee wil.
Het geluk achterna
Natuurlijk wil ik mee. Voor hem, voor de zon, de zee en het strand. Voor de rúst. Het gelúk. Voor de kitten die ik in huis mocht halen bij wijzen van tegenvoorstel (‘Ik ga alleen mee als ik nog een kat mag’). En misschien wel omdat dit het perfecte excuus is precies *niks* met mijn opleiding te doen – de opleiding die me zes en een half jaar keihard heeft laten werken en alleen maar ‘nog harder werken’ in het vooruitzicht stelt.
En dus zit ik drie maanden later met de kat die ik al had en de nieuwe kitten in het vliegtuig op weg naar een ander leven op een eiland waar ik nog nooit ben geweest.
Waar blijft dat geluk?
De eerste weken van mijn nieuwe leven lijken precíés te zijn wat ik nodig heb: geen studiedruk, geen werkdruk, geen sociale druk, alleen maar schitterend weer en zon-zee-strand. Het is elke dag vakantie. Maar gek genoeg word ik er niet súperrelaxt of súpergelukkig van, integendeel. Emigreren blijkt hard werken, niet op de laatste plaats mentaal.
Tuurlijk, de taal, de cultuur, het papier- en uitzoekwerk… dat is allemaal vermoeiend, maar ik sta vooral te kijken van de impact van de onverwachte dingen: die kitten die niet met een onschuldige vogel thuiskomt, maar met kakkerlakken, salamanders en slangen. Een totaal gebrek aan brievenbus of überhaupt een functionerend postadres. En wanneer ik nergens mijn vertrouwde L’Oréal haarverf kan vinden (dat moeten ze hier toch ook gewoon hebben!?) barst ik nog net niet midden in het winkelcentrum in huilen uit.
Het leven leeft mij in plaats van andersom
Maar wat me pas echt frustreert nu ik hier eenmaal woon en leef is precies het vakantieleven waar ik zo naar uit heb gekeken. Want ‘wat ik hier ging doen dan?’ komt in de praktijk vooral neer op ‘het amazing leven van mijn vriend leven.’
Ik ben op Gran Canaria vanwege hem.
We wonen in een schitterend huis op een golfresort omdat hij dat kan betalen.
En wanneer hij vrij is, gaan we met zijn collega-vrienden leuke dingen doen.
Ik doe wel pogingen om voor mezelf te beginnen als tekstschrijver, maar nu we (lees: hij) ons (zich) dit leven kunnen (kan) veroorloven, ga ik me toch niet op mijn thuiskantoortje opsluiten om mogelijkerwijs ooit een keer een fulltime inkomen te verdienen met whatever ik aan het doen ben?
Oh, en dan heb ik het nog niet gehad over de universele problemen waar alle thuiswerkers en expats zich in herkennen: de ‘Jij werkt toch vanuit huis, dus jij kan de was er wel even in gooien,’ en de ‘Jij kan toch je eigen uren bepalen, dus waarom werk je niet vanavond nog een paar uurtjes? Dan gaan we nu naar het strand.’ En dat dan keer honderd door de eindeloze stroom visite uit Nederland.
Mijn vriend heeft de tijd van z’n leven.
Al onze vrienden ook, en de visite.
Ik niet.
Ik voel me continu opgejaagd, geïrriteerd, overprikkeld, onzeker en niet serieus genomen.
Het leven leeft mij in plaats van andersom.
Geluk is niet grenzeloos
Met dit alles bedoel ik niks ten nadele van mijn vriend of de familie en vrienden die op bezoek komen. Ik ben er in de twee jaar die ik uiteindelijk op Gran Canaria zal blijven bijzonder goed in geworden alles en iedereen de schuld te geven van het feit dat ik niet het leven kan leiden dat ik wil leiden en dat ik daardoor niet gelukkig ben. Maar dat is onzin.
Het probleem ligt bij mij.
I’m the problem, it’s me.
Ik weet gewoon niet weet hoe ik mijn leven wil leiden op een manier die mij gelukkig maakt. Of eigenlijk weet ik dat ergens diep vanbinnen wel, maar omdat het (gek!) niet honderd procent bestaat uit altijd maar zon-zee-strand en op een anders portemonnee teren, durf ik er niet op te vertrouwen. En dus heb ik geen grenzen om aan te geven en ga ik mee in werkelijk iedereens behoeften behalve die van mezelf. Hopende dat het met de tijd wel op z’n plek gaat vallen allemaal.
Spoiler alert: it did not.
Geluk creëer je zelf
Alles verandert als ik op een dag een oude hobby weer oppak: schrijven. Ja, dat doe ik nu als werk, maar dit keer bedoel ik schrijven op z’n ouderwets: met pen op papier. Wekenland schrijf ik vooral de frustraties van me af, maar daarna komen de inzichten: wat wil ik dan wél? Wat kan ik daar zélf aan doen? Hoe ga ik het aanpakken? En inderdaad: welke grenzen moet ik daarvoor stellen?
Please allow me to reintroduce myself
Fast forward naar 2025: hallo, ik ben Merel en ik woon inmiddels bijna acht jaar in Spanje, waarvan zes op het vasteland, in een dorpje vlakbij Málaga. Ik weet nu dondersgoed wat voor leven mij gelukkig maakt en kies daar ook bewust voor. Ik werk op tijden die ík inplan. Doe de was wanneer ík tijd heb. Woon in Spanje omdat ík dat wil.
En ik teer inmiddels ook op mijn eigen portemonnee, want wat ik allemaal wél wilde kon ik voor mijn gevoel niet met een partner voor elkaar boksen. Daardoor is dat fulltime inkomen als tekstschrijver er uiteindelijk gekomen (je kan me inhuren). En dat schrijven, dat mij een ander leven heeft bezorgd? Dat doe ik niet alleen nog steeds dagelijks, ik leer het anderen ook.
Ik heb het met mijn ex nog vaak over toen en nu,
over de verschillen,
over wat er allemaal veranderd is.
‘Ander leven,’ concluderen we dan, want zo voelt het echt.
Al die tijd ging de vraag ‘Wat ga jíj daar doen dan?’ eigenlijk over geluk. En inmiddels vraagt niemand het me meer, maar ik heb er eindelijk een antwoord op.
Ik schreef dit artikel schreef ik voor Wereldwijven, een platform en community door en voor vrouwen in het buitenland. Dit onderwerp (het heft qua geluk in eigen handen nemen, je droomleven creëren, en journalen daarbij als tool gebruiken) is ook het onderwerp van mijn eerste boek, dat dit jaar verschijnt onder de (voorlopige) titel Vanaf nu wordt alles anders. Je blijft daarvan op de hoogte via mijn nieuwsbrief en kan me tijdens het schrijfproces aanmoedigen met een café con leche voor € 1,20.
