Wonen op Gran Canaria – over grenzen aangeven en gelukkig worden

Vriendlief wilde me nog even een golf resort twintig minuten rijden verderop laten zien. ‘Moet dat echt?’, zei ik. Ik had daar núl zin in. In de eerste weken dat we op Gran Canaria woonden, waren we alweer druk bezig met het zoeken van een nieuw huis. Dat golf resort kon me gestolen worden. Het was te ver. Te duur. Ik haat golf. LEKKER BOEIEND.

Dit is het vervolg op de blogpost ‘Ik verhuisde naar Spanje – wat niemand je vertelt over emigreren‘.

Liefde op het eerste gezicht

Maar toen we er aankwamen, bleek het amor a primera vista. Het resort had een eigen afrit vanaf de snelweg – een afrit (of moet ik zeggen ‘oprit’?) die zich langzaam de bergen in kronkelde tot we ineens bij de slagbomen van de ingang uitkwamen. Erachter lagen twee golfbanen als een groene oase tussen de dorre bergen. Coooool. Er was een vijfsterrenhotel, een restaurant en verschillende villawijkjes met pasteloranje, terracottarode en helderwitte huizen, allemaal met dat schitterende uitzicht op al dat groen.

Golf Gran Canaria

‘Kan je hier wónen?’ vroeg ik ongelovig.

Kennelijk. Niet veel later verhuisden we. Naar de allerkleinste villa van het hele resort met de alleroudste inrichting die je je kan bedenken, maar een kniesoor die daarop let. Vriendlief had nog wel meer huizen op het oog gehad, maar ik wilde er niks meer van weten. Ik wilde hier nooit meer weg.

Sterker nog, de oplettende kijker weet dat het mijn grote droom is een huis op Gran Canaria te kopen. Ik weet allang welk huis dat is en drie keer raden waar het staat. Juist.

Of ik dan alsjeblieft nu mezelf wilde terugvinden – maar niet zó

Nu we op mijn droomplek woonden, móest ik wel gelukkig worden en me thuis gaan voelen, toch? Tja. Ik had nog altijd geen idee wie ik was of wilde zijn in mijn nieuwe leven. Maar ik deed mijn best. Ik wilde in elk geval een eigen bedrijf, in iets creatiefs. Dus probeerde ik een webshop met handgebreide truien, breipatronen en handgeverfde wol op te zetten.

Creatief ondernemen als expat

Een kans om er een succes van te maken kreeg ik niet. Mijn vriend en vrijwel iedereen om ons heen had een onregelmatig werkrooster en veel vrije tijd, waardoor er elke dag wel een keer van mij verwacht werd dat ik alles uit mijn handen liet vallen om ‘van het leven te genieten’ en iets leuks te gaan doen.

‘Ja, maar we gaan lunchen met z’n allen en dan ben jij er als enige niet bij!’, ‘Dan doe je toch vanavond nog een paar uurtjes en dan gaan we nu naar het strand?’ Ik had toch geen baas? Geen vaste uren? Überhaupt geen vast inkomen waar een heel gezin van afhankelijk was? Waarom kon ik niet gewoon lekker flexibel zijn?

Thuiswerkers en ondernemers zullen dit ongetwijfeld herkennen, want deels is dit een universeel probleem. Jij werkt toch thuis, dus kan je tussendoor wel even de was erin gooien en een boodschap halen. Jij kan toch je eigen uren bepalen, dus kan je vanmiddag wel een middagje vrij nemen. Nou, dat gevoel, keer honderd.

Het was allemaal leuk en aardig dat ik wat van mijn leven probeerde te maken, maar niet als dat de plannen van de rest van de wereld in de weg stond.

Wonen op Gran Canaria

Het leven leefde mij in plaats van andersom

Daarbij was het maandelijks de bedoeling dat ik een week vrij nam, voor visite. Het was onwijs gaaf dat zoveel mensen de moeite namen om ons op te zoeken en dat waren ook echt leuke weken, maar mij gaf het ongekend veel stress. Als introvert een week lang mensen in je huis hebben, is sowieso een brug te ver, maar daarnaast stelde ik daarmee mijn droomleven telkens weer een week uit. Kon ik na een week weer de schade inhalen. Het voelde als heel hard zwemmen tegen de stroming in.

Ook ben ik het eerste jaar zeker zes keer in Nederland geweest. Voor dingen die moesten, zoals ons appartement leegruimen. En voor dingen waar ik bij wilde zijn, zoals begrafenissen en bruiloften. Maar ook voor… verjaardagen en vriendenweekendjes? Familie en vrienden (inclusief ikzelf) leken niet te begrijpen dat ik was geëmigreerd en niet zomaar voor elk wissewasje naar Nederland terug kon komen. Ikzelf vond het ook moeilijk die grens te trekken: wanneer ging ik wel en wanneer niet?

En alhoewel vriendlief en ik behoorlijk goede afspraken over geld (en mijn gebrek daaraan) hadden gemaakt, begon het me ontzettend te frustreren dat het kleine beetje geld dat ik met bloed, zweet en tranen verdiende direct opging aan etentjes en drankjes buiten de deur. Aan de weken met vrienden en familie. Aan vliegtuigtickets. Ik besteedde totaal geen aandacht meer aan mezelf, kocht nauwelijks meer iets voor mezelf. Ik had er nooit geld voor. Waarom niet? Omdat ik het uit ‘moest’ geven aan uitjes – aan ‘genieten van het leven’.

Ik zei vaak genoeg nee, maar dan betaalde vriendlief gewoon voor mij en dat was eigenlijk dubbel zo frustrerend. Zag ik hem weer twintig euro wegpinnen voor een spontane pizza aan het strand (die voor mij niet had gehoeven), terwijl ik dacht: ik zou wíllen dat ik twintig euro aan mezelf kon besteden.

Wonen op Gran Canaria

Ook toen ik mijn eigen geld begon te verdienen en mijn eigen tijd kon indelen, had ik in feite geen zeggenschap over waar dat geld en die tijd naartoe ging. Het leven leefde mij in plaats van andersom.

Zelfkennis is de basis van geluk

Wat valt op als je dit leest? Juist, dat ik alles en iedereen er de schuld van gaf dat ik niet het leven kon leiden wat ik wilde. En dat ik daarom niet gelukkig was. In mijn droomhuis op een droomeiland met een droombaan.

Natuurlijk is het irritant als niemand zich in jou kan inleven en iedereen continu over je grenzen stapt. Dat was bij mij het geval en dat was best wel klote en ik had ook best wel het recht om daar kwaad over te zijn. Maar vervolgens was het ook aan mijn om te leren die grenzen aan te geven. Luid en duidelijk als dat moet. Waarom ik dat niet direct deed? Omdat ik mezelf nog niet had overtuigd van mijn eigen gelijk.

Logisch. Vriendlief had de tijd van zijn leven. Al onze vrienden ook, zo leek het. Ik niet. Ik voelde me continu overprikkeld, opgejaagd, niet serieus genomen, geïrriteerd, moe, alleen, onzeker, noem het maar op. Who seems to be winning at life? Not me! Ik durfde niet op mezelf te vertrouwen, want waar ik mee bezig was, was duidelijk geen succesnummer. Ik wist niet zeker of mijn idee van hoe ik mijn leven wilde leiden me wél geluk zou opleveren. Daarvoor kende ik mezelf nog lang niet goed genoeg. En dus kwakkelde ik maar wat aan op een soort hopeloze middenweg tussen mijn eigen behoeften en die van de rest van de wereld. In de hoop dat het vanzelf wel een keer op z’n plek zou vallen allemaal.

NEWS FLASH, zo werkt het leven niet!

Door altijd maar te wachten – op betere tijden, het juiste moment, een nieuwe kans – geef je de controle over je leven en je geluk uit handen. Je geluk is dan afhankelijk van je omstandigheden. Een doodeng idee als je het mij vraagt. Een idee dat je bovendien wanhopig maakt als de omstandigheden niet meewerken, want dan is er niets wat je kunt doen. Behalve huilen in een hoekje en wachten op betere tijden.

Dat is wat ik deed. En ik kan je het niet aanraden.

Golfbanen op Gran Canaria

Geluk is maakbaar, maar het kost wel flink wat handenarbeid

Na anderhalf jaar kwam het eerste dieptepunt (want ja, er zou er later nog één komen). Ik was zo ongelukkig, er moest iets veranderen. En dus besloot ik beetje bij beetje, poco a poco, meer voor mezelf te kiezen. Ook dat was voor iedereen volslagen onbegrijpelijk, want had ik dat niet al anderhalf jaar gedaan? Woonde ik niet in het huis van mijn dromen dat voor mij betaald werd? Kon ik niet eindeloos aan mijn breiwinkel werken zonder enige vorm van financiële druk? Wil je nu nóg meer voor jezelf, Merel? Really?

Ik durfde het tegen niemand zo te verwoorden.

Dit is de tijd dat ik begon te journalen, non-fictieboeken begon te lezen (onder het kopje ‘2018’ vind je welke) en interesse kreeg ik zelfreflectie en persoonlijke groei. Naar aanleiding van het boek The Happiness Project van Gretchen Rubin (aanradertje), stelde ik mijn eigen Happiness Project op: in 2019 zou ik elke maand aandacht gaan besteden aan een bepaald thema dat mij gelukkig maakt. Januari was voor Spaans leren, februari voor geld, maart voor ondernemen, april voor sport, en ga zo maar door. Voor elke maand had ik een doel en een plan.

Het werkte.

De controle terugpakken heeft iets ontzettend krachtigs. Ik had nog geen drol bereikt, maar het opstellen van mijn Happiness Project bood perspectief. Voor het eerst had ik bepaald wat ík belangrijk vind en waar ik dus mijn tijd en energie in zou gaan steken. Het leven is hartstikke maakbaar. Dat besef drong ineens tot me door en vervulde me van hoop, motivatie, blijdschap, en – jawel – geluk?

Hoge pieken, diepe dalen

Mijn tijd op Gran Canaria bestond uit hoge pieken en diepe dalen – vaak tegelijkertijd. Ik kon me volslagen ellendig, mislukt en wanhopig voelen en diezelfde avond nog intens genieten van een zonsondergang op het strand. En alhoewel die ‘breiwinkel’ nooit een groot succes is geworden, was het wel preciés wat ik nodig had. Achteraf gezien was het de eerste stap richting het leven wat ik nu leid en wat me uiteindelijk naar mijn droomleven gaat brengen – daar ben ik van overtuigd.

Emigreren naar Spanje

Al die pieken en dalen waren het begin van een nieuwe Merel. Een Merel die een stuk leuker en interessanter is dan de Merel die ik ooit was, al zeg ik het zelf. Maar omdat ik op Gran Canaria zo tegen mezelf ben aangelopen, heb ik nooit zo van het eiland kunnen genieten als het verdient. Daarom kan ik niet wachten om er ooit terug te komen, in (semi-)permanente vorm. Ik kan niet wachten om daar te zijn als de persoon die ik toen al wilde zijn, maar nog niet goed genoeg kende.

Ik wist toen nog niet dat we niet meer lang meer op Gran Canaria zouden blijven. En ik had ook nog geen flauw idee van hoeveel werk het zou worden, en hoeveel diepe dalen het nog zou kosten, dat maakbare geluk. Maar het begin was er.

Lees verder: Mijn weg vinden op Gran Canaria – vanaf nu wordt alles beter, of toch niet?

3 reacties

  1. Hi Merel,

    Ik las net jouw stuk over emigreren naar Gran Canaria. Ik heb een vraag. Wat is volgens jou de beste regio om een huis te zoeken? Ik zou daar graag een tweede woning willen. En hoe heten die golfbanen waar jullie op uitkijken? Prachtig zeg!

    Mvg,

    Arthur

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Merel

Hoe ik op weg ben naar de beste versie van mezelf & mijn droomleven in Zuid-Spanje. (Dat is althans de korte versie, lees het langere verhaal hier.)

Mijn shop

Wat ik lees


Onder boeken vind je een compleet overzicht van alle boeken die ik de afgelopen jaren gelezen heb.

Dankjewel!

Links met een sterretje zijn affiliatelinks. Koop je iets via deze link, dan ontvang ik daarover commissie. Kost jou niks extra’s, maar levert mij wel iets op. Zo kan ik gratis inspirerende content blijven delen, dus dankjewel!