La vida que debes vivir

Als het universum je een bepaalde richting op duwt, moet je wel gáán. Hoe vaak denken we wel niet: ‘Ik zou eigenlijk eens X willen doen…’, ‘…eigenlijk eens aan Y moeten beginnen’. Spits je oren bij dat soort ingevingen, want die krijg je niet voor niks. Dat is je intuïtie die tegen je babbelt.

Zo kletst mijn intuïtie mij al járen de oren van mijn kop over journalen. Dat ik dat zelf moet (blijven) doen, maar ook dat ik het anderen moet leren. En soms luister ik daarnaar en organiseer ik een Journalchallenge of verkoop ik journals. En soms (vaak) verschuil ik me achter excuses, zoals ‘geen tijd’.

En dan gebeurt het soms (vaak) dat het universum er een schepje bovenop doet, me aanmoedigt om toch echt naar m’n intuïtie te luisteren. Dan vragen er ineens drie mensen wanneer ik weer een Journalchallenge organiseer.
Stuurt een Journalchallenge-alumna op vakantie in Málaga me een foto van haar journalspot met uitzicht op zee (looking at you, je-weet-wie-je-bent ;)).
Of vraagt m’n Tindermatch of ik nog ben wezen schrijven met een café con leche en pitufo con queso, omdat hij in de korte tijd dat we elkaar kennen al wel heeft opgepikt dat ik dat het liefste doe.

Duwtjes een bepaalde richting op.

Maar net zoals in een echt gesprek ook gebeurt: als de één nooit antwoord geeft of überhaupt niet luistert, houdt de ander op een gegeven moment wel op met praten. Dat doen je intuïtie en het universum ook. En dan wordt het leven eentonig, en mis je drive, passie en voldoening. Je leeft immers niet het leven dat je zou moeten leven.

La vida que debes vivir, zeggen de Spanjaarden. ‘Het leven dat je hoort te leven.’

Je weet niet eens wat voor leven dat eigenlijk is. Wat je eigenlijk echt wil. Diep vanbinnen weet je intuïtie dat wel, maar die is stilletjes afgedropen, of mompelt zo zacht en binnensmonds dat je haar niet kan verstaan. Ze weet immers dat jij toch niet luistert en al helemaal nooit antwoord geeft.
En het universum wil je zo graag helpen, schuift aanmaningen, inspiratie en mogelijkheden jouw kant op, maar omdat jij die hulp telkens wegwuift (’geen tijd’, ‘een andere keer’, ‘misschien later’), heeft zij inmiddels gezegd: ‘Jij hebt mijn hulp niet nodig? Okidoki, dan ga ik iemand anders helpen.’

Ik heb besloten weer te luisteren. Weer de richting waarin ik geduwd wordt op te gaan.
En dat betekent dat er weer een (soort van lightversie van de) Journalchallenge komt! En spoiler: het is gratis.

I dare you to journal for a month and *not* have it change your life.