Dit is kennelijk wat depressie* met je doet: je kijkt minder om je heen. Letterlijk. En je ziet er minder door. Figuurlijk.
Toen ik hier nog woonde, keek ik nauwelijks om heen. Als ik al ergens was trouwens, want nieuwsgierig was ik niet. En als ik al om me heen keek – want ik deed heus wel m’n best – kwam niks binnen. Ik registreerde niks.
Twee jaar heb ik hier gewoond zonder alle wegen uit mijn hoofd te kennen.
En dat zijn er niet veel, op een eiland.
Twee jaar heb ik hier gewoond zonder ooit de bus te nemen.
Zonder ooit in de bergen rond mijn huis te wandelen.
Zonder alle stranden een keer gezien te hebben.
Zonder een keer elke afrit van de snelweg genomen te hebben.
Zonder overal papas arrugadas te eten.
Zonder al die dingen te doen die je doet als je goed in je vel zit.
Ik ken het eiland nu beter dan toen ik er nog woonde.
*Disclaimer: ik ben nooit officieel gediagnosticeerd met depressie, ik heb ook nooit antidepressiva geslikt en heb ook nooit heftige symptomen als suïcidaliteit gehad. Ik heb wel therapie nodig gehad (aanradertje) om van de depressieve gevoelens af te komen die ervoor zorgden dat het me eigenlijk niet meer uitmaakte of ik de volgende ochtend nog wakker zou worden.
PS
Deze post is onderdeel van mijn voornemen dagelijks te journalen en regelmatig een (gepolijste) versie van mijn journalsessie te delen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dagelijks journalen me gaat helpen van 2022 mijn jaar te maken. Je vindt alle posts in de categorie journal. Meedoen maar geen idee hoe je begint met journalen? Ik vertel het je precies in Project Journal (alleen deze maand nog te koop voor €10, daarna komt er een nieuwe, 365-dagenversie – De Tekentafel – voor een hogere prijs).
