It’s my birthday en ik mag die in m’n uppie met worteltaart schrijvend in een café doorbrengen if I want to

Er zit een man aan de bar met een laptop en een half leeg gedronken kop koffie. Hij lijkt te oud om nog aan het werk te zijn, te oud voor een flitsende, locatieonafhankelijke carrière die wordt onderhouden in hippe cafés waar ze koffie met plantaardige melk serveren. Op zijn scherm zie ik een Word-bestand vol tekst, netjes ingedeeld in alinea’s van gelijke grootte. Er zijn kanttekeningen in de zijlijn geplaatst.

Zou hij redacteur zijn, kritisch kijkend naar het eerste manuscript van een jonge, hoopvolle auteur? Met koffie met twee klontjes suiker alstublieft, een versleten laptop en veertig jaar aan ervaring met wat een boek een goed boek maakt? Zou hij vaste gast zijn hier, aan de bar, in dit koffietentje op het hoekje?

Dat vraag ik me af zittend aan mijn tafeltje drie meter verderop, die ik deel met een zwarte man die alleen maar even wilde wachten op een bestelling, maar nu toch uitgebreid koffie zit te drinken schuin tegenover mij. Zou hij bang zijn geweest dat ik het hem anders had verboden aan dezelfde tafel te gaan zitten?

Een Nederlandse stel hipsters aan de hoge tafel schuin achter mij heeft het over prio’s, core business en wil jij nog een bakkie? Hij heeft lang haar en draagt zwarte suède loafers onder een witte broek. Zouden ze het doorhebben dat ik ook Nederlands ben? Dat de letters en woorden die ik in een A4-journal aan het krabbelen ben Nederlandstalige zinnen vormen? En zo ja, zijn ze dan aan het proberen mee te lezen, om er dan nu achter te komen dat wat ik schrijf over hen gaat?

Ik ben vandaag jarig en ik zit hier in m’n eentje met mijn journal en mijn vulpen, een koffie verkeerd en een stuk taart. Mijn laptop nu nog verborgen in mijn tas voor later, wanneer ik met een tweede kop koffie alles ga schrijven wat al zo lang geschreven moet worden. De losse verhalen in mijn journal die nooit zullen samensmelten tot een boek als ik niet op z’n minst probeer ze om te zetten in lichtgevende digitale letters op een MacBook-scherm.

Dit is wat ik het liefste doe. Ik overpeins de vraag of ik het maatschappelijk gezien kan maken om al mijn verjaardagen vanaf nu zo door te brengen. Mijn telefoon staat op stil en ik schrijf ongestoord regel na regel vol. Met elke regel verdwijnt de ruis in mijn hoofd een beetje meer, ebben emoties langzaam weg, en wordt de zin van het leven, of dat van mij althans, me duidelijker.

Als ik opkijk, zie ik dat het regent buiten – ongewoon in Zuid-Spanje op 22 mei. Het hipsterstel heeft de rekening gevraagd. De zwarte man en de redacteur zijn vertrokken.