Koortsachtig probeerden we onze vaste koffieroutine nieuw leven in te blazen. Vriendlief en ik waren net verhuisd naar Málaga. Maar ik verlangde genadeloos terug naar Gran Canaria.
Wat ik dan precies miste? Geen idee eigenlijk. De simpele routines.
’s Ochtends een rondje in de buurt lopen.
Illegaal naar de sportschool in het hotel naast ons huis.
Op zondagmiddag naar het strand met een fles wijn en stokbrood.
En dus naar dat ene schrale koffietentje aan het strand voor een cafe con leche van €1,20.
(Voor wie heeft opgelet: natúúrlijk was dat het koffietentje waar ik tijdens mijn schrijversretreat op GC weer elke dag zat. :))
Dus in Málaga gingen we diezelfde routines nieuw leven in blazen.
Same same, but different.
We gingen rondjes lopen, sloten een (legaal, dit keer) sportschoolabonnement af, bezochten een nieuw leuk strand met wijn en stokbrood, en de belangrijkste: we gingen op zoek naar een nieuw koffietentje aan het strand.
Want dat is inmiddels hoe ik weet dat het universum werkt: ja, vraag en ge zult verkrijgen, bidt en u zal gegeven worden, maar ergens in het midden moet je zelf ook wel actie ondernemen (zie hoofdstuk 6, ‘Just do it!’, van mijn boek Ik zal je even uit de droom helpen).
Jammer genoeg leek mijn ‘actie ondernemen’ op niets uit te lopen. Alhoewel we op dag twee in Málaga al een prachtige bar aan het strand vonden, kwamen we er eigenlijk niet vaak genoeg om het echt een routine te noemen.
En de koffie was er ook duur.
Maanden later had ik een nieuwe wens voor het universum. Ik was begonnen met hardlopen, vroeg opstaan, goed voor mezelf zorgen. En ik wilde me die nieuwe identiteit aanmeten door nieuwe vrienden te maken met diezelfde focus. Dus begon ik een hardloopgroepje voor een wekelijkse 5k op zaterdagochtend 07:00 uur.
Wie er zo achterlijk is om om zeven uur ’s ochtends op een zaterdagochtend op de boulevard te staan om met een stel vreemden vijf kilometer te gaan hardlopen heeft z’n prioriteiten wel op een rijtje en is goed genoeg om mijn vriend te worden – zo dacht ik.
Er kwamen hooguit twee of drie hardlopers.
Vaak maar één.
Soms was ik alleen.
En toen kwam COVID en moesten we hier in Spanje tweeënhalve maand binnen blijven.
De meeste expats (waar mijn groepje grotendeels uit bestond) waren voor de lockdown naar huis gevlucht. De kans dat er daarna nog iemand kwam opdagen was nihil.
Maar op de eerste run na de lockdown kwamen er drie mensen.
Eén bleef stoïcijns komen, ook toen de anderen afhaakten.
Maar tijdens het gehijg van al dat hardlopen (het waren allemaal mannen, dus ik moest aan de bak) is het lastig elkaar een beetje te leren kennen.
Dus je raadt het:
Het werd een gewoonte na elke run bij een vast koffietentje even een koffietje te drinken.
(Van €1,40.)
Tijdenlang stond ik er niet bij stil dat dit het antwoord op mijn vraag aan het universum was. Tot gisteren.
Vriendlief en de betreffende hardloopgroepvriend waren zwemmen en hardlopen (ik mag natuurlijk nog niet), dus zat ik even twee uurtjes te werken in dat koffietentje – wachtende tot de mannen klaar zouden zijn en ook zouden komen.
Of eigenlijk: ik zat in een van de drie koffietentjes. Er zitten er namelijk drie van dezelfde keten op de boulevard. Bij welke we neerstrijken is afhankelijk van het aantal gelopen kilometers.
Vlak daarvoor had ik de mannen afgezet bij het zwembad, vlakbij de boulevard, vlakbij mijn chiropractor ook. En ik had even getwijfeld:
Loop ik naar de boulevard om bij een van de drie koffietentjes te gaan zitten?
Of loop ik richting de chiropractor, waar vriendlief en ik ook altijd een koffietje bij het tentje om de hoek drinken?
(Van €1,20.)
En opeens besefte ik: ik vroeg het universum om een koffietentje, zodat ik weer diezelfde fijne, vaste routines zou kunnen opbouwen, me meer thuis zou voelen in Málaga, en Gran Canaria minder zou missen.
En het universum gaf me er vier.
Vraag en onderneem actie en heb vertrouwen en ge zult verkrijgen. Vragen en actie ondernemen is jouw verantwoordelijkheid. En dan moet je het universum de rest van het werk laten doen. Erop vertrouwen dat het goed komt (hoofdstuk 10, ‘Have faith’ van Ik zal je even uit de droom helpen), ook al lijkt dat niet te gebeuren. Julia Cameron schrijft over ‘actie ondernemen’: ‘Ik heb het zelden rechtstreeks resultaat zien opleveren.’
(I have seldom seen it pay off in a linear fashion.)
En zo is het maar net.
Het universum geeft je wat je wil, maar niet hoe je het verwacht.
*Deze post is onderdeel van mijn voornemen in januari elke dag een (gepolijste) versie van mijn journalsessie te delen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dagelijks journalen me gaat helpen van 2022 mijn jaar te maken. Je vindt alle posts in de categorie journal. Meedoen maar geen idee hoe je begint met journalen? Ik vertel het je precies in Project Journal.
*Als je dit onderwerp interessant vindt, is mijn laatste boek echt iets voor jou: Ik zal je even uit de droom helpen. Het gaat over grootste dromen werkelijkheid maken zonder de loterij te hoeven winnen.
