Vorig jaar liep ik de Camino de Santiago (vanaf Porto, voor wie dat wat interesseert) en dat was zacht uitgedrukt een hoe-de-Engelsen-dat-zo-mooi-noemen eyeopening experience. Tijdens de tiendaagse tocht van in totaal 260 kilometer kon ik me maar om drie dingen druk maken:
- Waar ga ik slapen?
- Wat ga ik eten?
- Hoe ver moet ik nog lopen?
(En oké: waar kan ik koffie halen?)
Slaap, voeding, beweging. Die drie zaken hadden prioriteit. En als ik erover nadenk: zou dat niet altijd zo moeten zijn? Camino of geen Camino?
Retreats are about re-entry, zeg ik vaak. Het is zo makkelijk na een vakantie / workation / retreat / Camino de Santiago terug te komen en weer precies verder te gaan waar je was gestopt op precies dezelfde manier. Maar tenzij je leven al perfect was, schiet je daar precies niks mee op.
En dus schrijf ik dit nu net na mijn hardlooptraining en vlak voor ik uitgebreid groenten en fruit ga inslaan, me verzettende tegen de overtuiging dat ‘boodschappen doen te veel tijd kost’ en de kritische gedachte dat ‘het sneller op dan klaargemaakt is’.
Het maakt niet uit dat zoiets banaals als ‘eten’ veel tijd kost.
Het maakt niet uit, want eten is elke dag weer een van de belangrijkste dingen die ik doe.
Slapen, eten, bewegen. Die drie maken alles mogelijk.
Zonder die drie geen gezond lichaam en geen gezonde geest. Zonder die drie geen energie, geen werk, geen onderneming, geen doelen, geen vooruitgang, geen groei, niks.
Slapen, eten, bewegen.
Camino of geen Camino.
