Op m’n best alleen – a 2025 mood

– ‘Hoe was het zondag? Un espectáculo, of niet?’, vraagt mijn clubgenootje de week na het WK triatlon in Torremolinos.
Vier dagen lang waren er wedstrijden in Torremolinos, het dorp naast Málaga waar mijn club zit, waar ik dus ook train, en waar ik vlakbij woon – een una vez en la vida (een ‘once in a lifetime’). Het hoogtepunt? De race op zondag: elite mascúlino, met de beste mannelijke triatleten ter wereld. Mijn clubgenootje kon er wegens een lang geleden geboekte vakantie niet bij zijn en baalde daar zo van dat-ie bijna niet op vakantie was gegaan. En ik? Ik was er ook niet – met als enige reden dat ik er de donderdag en zaterdag ook al de hele dag was geweest.
‘Ni idea,’ antwoord ik (‘Geen flauw idee’). ‘Ik zat in pyjama thuis, want mijn sociale batterij was leeg. ☺️’
Hij kijkt me met een ongelovig gezicht aan.
– ‘Enserio?‘ (‘Serieus?’)
‘Enserio.’

Evenementen, feestjes, weekend getaways en andere mensen zijn leuk, for a while, maar at the end of the day ben ik gewoon op m’n best alleen.

Keer op keer kom ik weer tot diezelfde conclusie.
Als ik op zondag na de fietsrit met de club weer te lang ben blijven zitten met koffie, een broodje en daarna toch ook nog maar een biertje en een wijntje.
Als er vrienden of familie op bezoek zijn geweest en ik weer te veel uit eten ben geweest, te veel geld heb uitgegeven, te weinig heb gewerkt, te weinig heb gesport en te onregelmatig heb geslapen.
Als er een man in mijn leven is die aan het begin lekker veel spanning en avontuur brengt, totdat de berichtjes over en weer en de lastminute dates me alleen nog maar afleiden van wat ik eigenlijk wil doen met mijn leven.
Als ik twee volle dagen op een WK triatlon met duizenden gelijkgestemden sta te genieten van hoe vet sport op topniveau is, tot ik gek word van alle prikkels en me afvraag wat ik er eigenlijk aan het doen ben.

Keer op keer kom ik weer tot dezelfde conclusie als ik na afloop puin sta te ruimen.
Als mijn huis een teringzooi, mijn slaapritme non-existing en mijn routine ver te zoeken is.
Als mijn darmen en mijn huid protesteren, mijn Strava niet geüpdatet hoeft te worden en er geen factuur is om te versturen.
Als ik weer moet constateren dat ik weliswaar leuke herinneringen heb gemaakt, maar qua *groei* op alle vlakken heb stilgestaan of zelfs stappen achteruit heb gezet.
Was it worth it?
Soms.
Vaak niet.

Als ik mijn droomleven visualiseer, zie ik mezelf altijd alleen. De meeste geluksmomentjes ervaar ik niet in gezelschap. De beste ideeën, de creatieve doorbraken, de grootste stappen vooruit… ze komen nooit als er anderen bij zijn.

En ik weet dat dat mensen afschrikt, maar at the end of the day ben ik gewoon op m’n best alleen.