“Aquí se vive mejor” (hier is het leven beter), zegt de Spanjaard die nog nooit in z’n leven ergens anders heeft gewoond dan in Spanje. Het is het soort kortzichtigheid dat typisch is voor de Spanjaarden, vind ik – in elk geval in Andalusië.
“Ik haat het als hij dat zegt,” klaagt mijn eveneens niet-Spaanse vriendin over haar honderd procent Andalusische vriend die er ook een handje van heeft Andalusië boven de rest van de wereld te verheffen. “Kijk, ik vind dat hij gelijk heeft hoor,” nuanceert ze. “Maar ik heb dan ook in vijf verschillende landen gewoond. Ik heb alle voor- en nadelen van die landen tegen elkaar af kunnen zetten en ben tot de conclusie gekomen dat het leven hier het best is. Hij niet. Dus ik vind dat hij dit niet mag zeggen.”
De 100% Andalusische vriend in kwestie is er één die het stereotype bevestigt: in Andalusië geboren, in Andalusië opgegroeid, in Andalusië gestudeerd, altijd in Andalusië op vakantie geweest, in Andalusië gaan werken en nu claimen dat “en Andalucia se vive mejor”. Zoals mijn vriendin het (nog net niet met rollende ogen) samenvat: “Wie is hij om dat te zeggen?”
Hoe weet jij dat?
Er is inderdaad een shocking hoeveelheid Andalusiërs die hun hele leven nog nooit de provincie uit geweest is, laat staan Spanje. Toegegeven, Andalusië is ruim twee keer zo groot als Nederland, dus er is een hoop te ontdekken hier, maar tóch. Het is een províncie. Ben je niet benieuwd naar de rest van je land? Naar de rest van Europa? Naar de rest van de wereld?
Wat dit betreft is Andalusië te vergelijken met de Canarische Eilanden. Ik verbaasde me er toen ik op Gran Canaria woonde al over hoeveel Canario’s elke zomer op vakantie gaan naar… *tromgeroffel*… TENERIFE – op vijftien minuten vliegen van GC (alhoewel de meesten met de ferry gaan). Veel Canario’s zijn nog nooit op het vasteland van Spanje geweest, ook al krijgen ze van de overheid standaard zeventig procent korting op binnenlandse vluchten die sowieso al belachelijk goedkoop zijn. Maar ondanks dat ze nul objectiviteit of geloofwaardigheid kunnen pretenderen, zal elke Canario je vertellen dat de Canarische Eilanden de mooiste plek op aarde is en de beste plek om te leven.
Maar wat is ‘de beste plek om te leven’ überhaupt? Het antwoord op die vraag zal toch afhangen van de persoon aan wie je het vraagt, lijkt mij. Vraag je aan mij of ik vind dat het leven beter is in Spanje, dan zal ik je zeggen van wel – zowel op de Canarische Eilanden als in Andalusië trouwens, tussen die twee kan ik ook maar moeilijk kiezen. Maar ik kán die twee in elk geval met elkaar vergelijken, en ik kan ze ook weer vergelijken met Nederland. Wie ben jij, beste Spanjaard, om te beweren dat het leven beter is hier? Hoe weet jij dat?
Dankbaarheid
Aan de andere kant heeft die dankbaarheid en bewondering voor het eigen land ook iets heel moois. Daar zijn we in Nederland niet zo goed in. Als je als Nederlander niet naar de andere kant van de wereld op vakantie bent geweest, bén je dan eigenlijk wel op vakantie geweest? Ondertussen hebben we geen idee van al het moois dat Nederland zelf te bieden heeft. Nederlanders zitten echt aan het andere uiterste van het verken-de-wereld-spectrum en dat is niet noodzakelijkerwijs iets om trots op te zijn, vind ik.
Ik ben wat dit betreft best jaloers op de manier waarop de Spanjaarden moeiteloos alle plezier en geluk uit een straal van vijftig kilometer rondom hun huis weten te persen. Daar zouden wij als Nederlanders eens een voorbeeld aan moeten nemen.
Vergelijkingsmateriaal
Maar toch, wat ben ik hier nu aan het doen? Ik ben aan het vergelijken. Nederlanders zijn dit en dat, Spanjaarden zijn zus en zo. Wij doen X, zijn doen Y. Dat is het mooie aan verschillende woonplekken hebben gehad: het vormt vergelijkingsmateriaal. En dat geeft je perspectief. En dan kun je onderbouwde keuzes maken. Door Spanje en Nederland met elkaar te vergelijken, kan ik precies aanwijzen wat ik wel of niet leuk vind aan beide landen. En op die manier ben ik tot de conclusie gekomen dat, inderdaad, aquí se vive mejor. Niet omdat dat zo ís, maar omdat dat voor mij, op dit moment, zo geldt. En dat heeft geleid tot de keuze in Spanje te blijven, terwijl ik ook terug naar Nederland zou kunnen gaan.
Het frustrerende is dat ik denk dat veel Spanjaarden misschien wel tot dezelfde conclusie zouden komen wat betreft andere landen – als ze een keer de moeite zouden nemen om het te proberen: weggaan, uit die Spaanse bubbel stappen, uit die comfortzone. Als ze het leven ergens anders zouden ontdekken, zouden vergelijken en perspectief op zouden doen. En als ze dan toch zouden vinden dat Spanje de beste plek is om te wonen, dan is die keuze in elk geval onderbouwd.
Maar terwijl ik hier zit te wachten tot dat ooit een keer gaat gebeuren, en een Spanjaard die nog nooit ergens is geweest behalve hier het nodig vindt me te vertellen dat “aquí se vive mejor”, zit er niks anders op dan hem met een soort gekke tegenzin gelijk te geven. “Pues, sí. :)”
Ik deel mijn levensoverpeinzingen in een nieuwsbrief die abonnees erg de moeite waard vinden. Ik schrijf aan de oppervlakte over wonen in Spanje, werken als freelancer, en een succesvol schrijver worden – maar eigenlijk gaat het allemaal over hoe je je droomleven vormgeeft en gaat leven, poco a poco, elke dag een beetje meer.
